|
Maksymalną niezawodnością charakteryzuje się topologia oczek pełnych. Daje ona największą znaną niezawodność i odporność na
uszkodzenia. W sieci takiej każdy węzeł jest bezpośrednio połączony z wszystkimi pozostałymi. Dzięki temu istnieje obfita liczba
dodatkowych tras do każdej lokacji. Można się domyślić, że stosowanie w takiej sieci trasowania statycznego jest zupełnie nierealne. W sieci
takiej praktycznie jest się zmuszonym do wybrania jednego z protokołów trasowania dynamicznego, umożliwiających obliczanie tras i
przesyłania pakietów w sieci. Sieć WAN o topologii oczek pełnych jest przedstawiona na rysunku
15.
Rysunek 15. Sieć rozległa o topologii oczek pełnych.
Topologia ta zapewnia zminimalizowanie liczby skoków między dowolnymi dwoma komputerami w sieci. Inną jej zaletą jest możliwość
korzystania praktycznie z każdej technologii transmisyjnej. Jednak nawet topologia oczek pełnych ma pewne praktyczne ograniczenia. Przykładowo, sieci WAN o takiej topologii są dosyć drogie w
budowie. Każdy router musi być na tyle duży, aby miał liczbę portów i urządzeń transmisyjnych wystarczającą do połączenia z każdym
innym routerem w sieci WAN. Oprócz drogiej budowy, sieć taka charakteryzuje się również wysokimi opłatami miesięcznymi. Ponadto ma
ona ograniczone (choć duże) możliwości rozbudowy. Routery mają ograniczoną liczbę portów, które mogą być obsługiwane. Dlatego też
sieci o topologii oczek pełnych są rozwiązaniami raczej utopijnymi, o ograniczonej możliwości praktycznego wykorzystania.
Możliwym do zastosowania rozwiązaniem jest połączenie ograniczonej liczby routerów wymagających szybkiego dostępu do sieci. Inne
potencjalne rozwiązanie to zastosowanie topologii oczek pełnych jedynie we fragmentach sieci WAN, takich jak centralne części sieci
wielowarstwowych lub ściśle powiązane ośrodki robocze. Dokładniejsze informacje na ten temat znajdują się w podrozdziale
zatytułowanym „Topologie hybrydowe".
Dalej ->
|
