|
Sieć rozległa o topologii „każdy-z-każdym" może być zbudowana na bazie linii dzierżawionych lub dowolnych innych urządzeń
transmisyjnych. Omawiana topologia sieci WAN jest stosunkowo prostym sposobem połączenia niewielkiej liczby punktów. Sieci WAN,
składające się tylko z dwóch lokacji, można połączyć wyłącznie w taki sposób. Na rysunku
12. jest przedstawiona niewielka sieć rozległa o topologii każdy-z-każdym.
Omawiana topologia jest najtańszym rozwiązaniem dla sieci WAN o niewielkiej liczbie połączonych lokalizacji. Ponieważ każda lokalizacja
ma co najwyżej dwa połączenia z resztą sieci, możliwe jest zastosowanie trasowania statycznego. Choć konfiguracja trasowania statycznego
jest dosyć pracochłonna, pozwala jednak uniknąć narzutów charakterystycznych dla protokołów trasowania dynamicznego. Jeśli założyć, że
w tak prostej topologii nie ma większej liczby dostępnych tras, korzyści płynące z zastosowania trasowania dynamicznego są raczej
ograniczone.
Rysunek 13.4. Sieć WAN o topologii każdy-z-każdym, zbudowana na podstawie linii dzierżawionych.
W trasowanej sieci WAN liczba routerów między danym punktem a lokalizacją docelową jest bezpośrednio związana z czasem, w ciągu
którego pakiet znajduje się w drodze do celu. Dlatego możliwe jest opracowanie metryki odpowiadającej liczbie routerów znajdujących się
na określonej ścieżce w sieci. Metryka ta nosi nazwę „liczby skoków". Przejście pakietu przez jeden router jest liczone jako jeden skok.
Niestety, sieci rozległe o topologii każdy-z-każdym mają dwa podstawowe ograniczenia. Po pierwsze, nie poddają się one zbyt dobrze
rozbudowie. W miarę pojawiania się w sieci nowych lokalizacji liczba skoków między dowolną ich parą staje się bardzo niestała i ma
tendencję rosnącą. Skutkiem tego są zmienne poziomy wydajności komunikacji między dowolną daną parą lokacji. Rzeczywisty stopień
zmienności wydajności w znacznym stopniu zależy od szeregu czynników, do których należą m.in.:
• rzeczywista odległość między lokacjami,
• typ i szybkość urządzenia transmisyjnego,
• stopień wykorzystania urządzenia transmisyjnego.
Drugim ograniczeniem tego rozwiązania jest podatność na awarie składników sieci. Między daną parą lokalizacji istnieje tylko jedna ścieżka
przepływu informacji. Wskutek tego awaria sprzętu lub urządzenia transmisyjnego w dowolnym punkcie sieci typu każdy-z-każdym może
doprowadzić do podzielenia sieci WAN. W zależności od przepływu informacji i stosowanego typu trasowania, taka awaria może poważnie
zakłócić komunikację w całej sieci WAN. Inną ważną konsekwencją braku dodatkowych tras w topologii każdy-z-każdym jest marnowanie czasu i pracy procesorów przez protokoły
trasowania dynamicznego, obliczające trasy i przesyłające pakiety w sieci. Dzieje się tak dlatego, że obliczona trasa między danymi dwoma
punktami nigdy nie ulega zmianie. Z tego powodu ręczne zdefiniowanie tras może - ujmując rzecz statystycznie - poprawić wydajność sieci.
Dalej ->
|
