|
Topologię pierścienia można w prosty sposób uzyskać z topologii każdy-z-każdym, dodając jedno urządzenie transmisyjne i po jednym
porcie w dwóch routerach. To niewielkie zwiększenie kosztów pozwala uzyskać zwiększenie liczby tras w małych sieciach, dzięki czemu
można w nich zastosować protokoły trasowania dynamicznego. Zakładając, że koszt większości urządzeń transmisyjnych zależy od
odległości przesyłania danych, rozsądnie jest tak zaprojektować pierścień sieci, aby zminimalizować całkowitą długość łączy. Omawiana
topologia sieci WAN zilustrowana jest na rysunku 13.
Rysunek 13. Sieć WAN połączona u' pierścień.
Sieć WAN o topologii pierścienia, zbudowaną z linii transmisyjnych łączących pary punktów, można wykorzystać do połączenia niewielkiej
liczby lokalizacji, zapewniając jednocześnie zwiększenie liczby tras przy minimalnym wzroście kosztów.
Istnienie w sieci wielu potencjalnych tras oznacza, że wykorzystanie protokołów trasowania dynamicznego zapewni elastyczność nieosiągalną przy
trasowaniu statycznym. Protokoły trasowania dynamicznego potrafią automatycznie wykryć i dostosować się do niekorzystnych zmian w
warunkach pracy sieci WAN, wyszukując trasy omijające uszkodzone połączenia.
Również topologia pierścienia ma pewne podstawowe ograniczenia. Zależnie od geograficznego rozmieszczenia lokacji, dodanie jeszcze
jednego urządzenia transmisyjnego zamykającego pierścień może okazać się zbyt kosztowne. W takich sytuacjach alternatywą
dedykowanych linii dzierżawionych może być technologia Frame Relay, pod warunkiem. że jej ograniczenia wydajności są możliwe do
przyjęcia przy projektowanych obciążeniach sieci. Drugim ograniczeniem topologii pierścienia jest mała możliwość rozbudowy sieci. Dodanie do sieci WAN nowych lokalizacji bezpośrednio
zwiększa liczbę skoków wymaganych do uzyskania dostępu do innych punktów pierścienia. Przeprowadzenie takiego procesu dodawania
może również wymagać zamówienia nowych obwodów. Na przykład, jeśli do sieci przedstawionej na rysunku
13. zostanie dodana lokalizacja X, znajdująca się w pobliżu lokalizacji C i D, konieczne staje się usunięcie obwodu od lokalizacji C do D. W celu zachowania
integralności sieci należy zamówić dwa nowe połączenia: jedno łączące lokacje C i X oraz drugie, między lokalizacjami D i X.
Topologia pierścienia przy jej ograniczeniach lepiej się sprawdza przy łączeniu jedynie bardzo małej liczby lokacji. Jedyną cechą
przemawiającą na jej korzyść względem topologii każdy-z-każdym jest zapewnienie dodatkowych tras do każdej lokacji w sieci.
Dalej ->
|
