|
Sieć typu każdy-z-każdym obsługuje nieustrukturalizowany dostęp do zasobów sieci. Każde urządzenie w tego typu sieci może być
jednocześnie zarówno klientem, jak i serwerem. Wszystkie urządzenia takiej sieci są zdolne do bezpośredniego pobierania danych,
programów i innych zasobów. Innymi słowy, każdy komputer pracujący w takiej sieci jest równorzędny w stosunku do każdego innego - w
sieciach tego typu nie ma hierarchii.
Korzyści
Korzystanie z sieci równorzędnej daje cztery główne korzyści
• Sieci typu każdy-z-każdym są w miarę łatwe do wdrożenia i w obsłudze. Są bowiem niczym więcej jak tylko zbiorem komputerówklientów,
obsługiwanych przez sieciowy system operacyjny umożliwiający udostępnianie równorzędne. Tworzenie sieci każdy-z-każdym
wymaga jedynie dostarczenia i zainstalowania koncentratora (lub koncentratorów) sieci LAN, komputerów, okablowania oraz systemu
operacyjnego pozwalającego na korzystanie z tej metody dostępu do zasobów.
Rysunek 2. Śieć typu każdy-z-każdvm.
1 Sieci typu każdy-z-każdym są bardzo tanie w eksploatacji. Nie wymagają one drogich i skomplikowanych serwerów dedykowanych, nad
którymi należy roztaczać administracyjną opiekę i które trzeba klimatyzować. Brak dedykowanych serwerów eliminuje również
towarzyszące im wydatki związane z zatrudnianiem i szkoleniem pracowników, jak również z dodatkowymi kosztami tworzenia
pomieszczeń klimatyzowanych wyłącznie dla serwerów. Każdy komputer znajduje się przy biurku lub na nim, a pod opieką korzystającego
zeń użytkownika.
• Sieci typu każdy-z-każdym mogą być ustanawiane przy wykorzystaniu prostych systemów operacyjnych, takich jak Windows for
Workgroups, Windows95 czy Windows NT.
• Brak hierarchicznej zależności sprawia, że sieci każdy-z-każdym są dużo odporniejsze na błędy aniżeli sieci oparte na serwerach.
Teoretycznie w sieci typu klient-serwer serwer jest pojedynczym punktem defektu. Pojedyncze punkty defektu są miejscami, których
niesprawność spowodować może awarię całej sieci. W sieciach typu każdy-z-każdym uszkodzenie jednego komputera powoduje
niedostępność jedynie przyłączonej do niego części zasobów sieci.
Ograniczenia
Sieci każdy-z-każdym niosą ze sobą również ryzyko i ograniczenia. Niektóre z nich dotyczą sfer bezpieczeństwa, wydajności i administracji.
Sieć każdy-z-każdym charakteryzuje się następującymi słabościami z zakresu bezpieczeństwa.
• Użytkownicy muszą pamiętać wiele haseł, zwykle po jednym dla każdego komputera wchodzącego w skład sieci.
• Brak centralnego składu udostępnianych zasobów zmusza użytkownika do samodzielnego wyszukiwania informacji. Niedogodność ta
może być ominięta za pomocą metod i procedur składowania, przy założeniu jednak, że każdy członek grupy roboczej będzie się do nich
stosować. Użytkownicy obmyślają bardzo twórcze sposoby radzenia sobie z nadmiarem haseł. Większość tych sposobów bezpośrednio obniża bezpieczeństwo każdego
komputera znajdującego się w sieci równorzędnej.
• Jak każdy zasób sieciowy, również bezpieczeństwo jest w sieci równorzędnej
rozdysponowane równomiernie. Na środki bezpieczeństwa charakterystyczne dla tego typu sieci zwykle składają się: identyfikacja użytkownika za pomocą identyfikatora ID i hasła oraz szczegółowe
zezwolenia dostępu do określonych zasobów. Struktura zezwoleń dla wszystkich pozostałych użytkowników sieci zależy od „administratora"
komputera, dla jakiego są one ustalane. Mimo że użytkownik każdego komputera w sieci równorzędnej uważany może być za jego administratora, rzadko kiedy posiada on wiedzę i
umiejętności potrzebne do sprawnego wykonywania czynności administracyjnych. Jeszcze rzadziej zdarza się, by poziom tych umiejętności
był równy dla małej nawet grupy roboczej. Owa nierówność często staje się przyczyną wielu problemów występujących podczas korzystania
z sieci typu każdy-z-każdym.
• Niestety, umiejętności techniczne uczestników grupy roboczej nie są zwykle jednakowe. W związku z tym bezpieczeństwo całej sieci jest
wprost proporcjonalne do wiedzy i umiejętności jej technicznie najmniej biegłego uczestnika. Jedną z lepszych metafor, za pomocą której
opisać można taką sytuację jest porównanie sieci równorzędnej do łańcucha. Łańcuch mianowicie jest tak mocny, jak jego najsłabsze
ogniwo. Również sieć typu każdy-z-każdym jest tak bezpieczna, jak jej najsłabiej zabezpieczony komputer.
Mimo że obciążenie czynnościami administracyjnymi w sieci każdy-z-każdym jest mniejsze niż w sieci klient-serwer, to jest ono rozłożone
na wszystkich członków grupy. Jest to przyczyną powstawania niektórych problemów logistycznych. Najpoważniejszymi z nich są:
• Nieskoordynowane i niekonsekwentne tworzenie kopii zapasowych danych oraz oprogramowania. Każdy użytkownik jest odpowiedzialny
za swój komputer, w związku z czym jest bardzo możliwe, że każdy będzie wykonywać kopie zapasowe plików w czasie wolnym. wtedy
gdy sobie o tym przypomni i gdy będzie mu się chciało (ci, co to już robili, wiedzą, że nie zawsze się chce...).
• Zdecentralizowana odpowiedzialność za trzymanie się ustalonych konwencji nazywania i składowania plików. Zakładając, że nie ma
jednego miejsca, w którym informacja byłaby centralnie składowana, ani innego systemu logicznego, za pomocą którego zorganizowane
byłyby zasoby przyłączone do sieci LAN, orientowanie się w tym, co jest zapisywane w jakim miejscu może stanowić nie lada wyzwanie.
Jak wszystko inne w sieciach każdy-z-każdym, również efektywność całej sieci zależna jest bezpośrednio od stopnia, do jakiego ustalone
metody i procedury są przestrzegane przez wszystkich jej uczestników.
Mniejsza jest również wydajność tego typu sieci, czego przyczyną jest wielodostępność każdego z komputerów tworzących sieć
równorzędną. Komputery standardowe, z jakich
zwykle składa się sieć każdy-z-każdym, przeznaczone są bowiem do użytku jako klienci przez pojedynczych użytkowników, w związku z
czym nie są najlepiej dostosowane do obsługi wielodostępu. Ze względu na to, wydajność każdego komputera postrzegana przez jego
użytkownika zmniejsza się zauważalnie zawsze, gdy użytkownicy zdalni współdzielą jego zasoby.
Pliki i inne zasoby danego hosta są dostępne tylko na tyle, na ile dostępny jest ów host. Innymi słowy, jeśli użytkownik wyłączył swój
komputer, jego zasoby są niedostępne dla reszty komputerów znajdujących się w sieci. Problem ten może być rozwiązany przez nie
wyłączanie komputerów, co z kolei rodzi wątpliwości dotyczące innych zagadnień, takich jak bezpieczeństwo.
Innym, bardziej subtelnym aspektem wydajności jest skalowalność. Sieć typu każdy-zkażdym jest z natury nieskalowalna. Im większa liczba
komputerów przyłączona jest do sieci równorzędnej, tym bardziej staje się ona „krnąbrna" i nieposłuszna
Zastosowania
Sieci typu każdy-z-każdym mają dwa główne zastosowania. Pierwsze - są one idealne dla małych instytucji z ograniczonym budżetem
technologii informacyjnych i ograniczonymi potrzebami współdzielenia informacji. Drugie - to zastosowanie tego rodzaju sieci do
ściślejszego współdzielenia informacji w ramach grup roboczych wchodzących w skład większych organizacji.
Dalej ->
|
